شخصي كه مي خواهد قرآن عظيم را تلاوت نمايد كه تلاوت آن بزرگ ترين اجر وپاداش را به دنبال خود دارد آداب ذيل را مدنظر داشته باشد تا ثواب تلاوتش بيشتر گردد و خداوند از وي راضي شود.
بعد از وضو و زدن مسواك در گوشه اي مطمئن با نهايت وقار و فروتني رو به قبله بنشيند و با نهايت حضور قلب و خشوع و لطفي كحه شايسته آن زمان است، شروع به تلاوت كند  و طوري تلاوت كند كه گويا در محضر خداوند متعال است و خداوند به قرائت او گوش مي كند. اگر معنا و مفهوم آن را مي داند، با تدبر و تفكر هنگام خواند آيات وعده و رحمت، درخواست بخشش و مغفرت بكند و در ايات عذاب و وعيد، از الله تعالي پناه بخواهد زيرا كه جزا و ديگر چاره سازي نيست. وقتي به آيات تقديس و تنزيه مي رسد، سبحان الله گويد و هنگام تلاوت گريه كند اگر گريه نمي آيد خود را به صورت گريه كنندگان در آورد.
قرآن كريم را روي رحل، بالش و يا چيزي قرار دهد و در حين تلاوت، صحبت نكند، اگر نياز به سخن پيش آيد، قرآن را ببندد و صحبت كند و دو باره با خواندن اعوذ بالله، تلاوت را آغاز كند، اگر در جمعي مردم مشغول كارهاي خود هستند، آهسته آهسته خواندن بهتراست و گرنه مي توانند با صداي بلند بخواند، مشايخ براي تلاوت شش آداب ظاهري و شش آداب باطني بيان كرده اند:

آداب ظاهري:

1. با احترام كامل با وضو رو به قبله نشستن.
2. خواندن با ترتيل و تجويد و شتاب نكردن در تلاوت.
3. گريه كردن و خود را به صورت گريه كنندگان در آوردن.
4. ادا كردن حق آيات رحمت و آيات عذاب را هم چنانكه ذكر شد.
5. اگر انديشه ريا وجود داشته باشد و يا ديگران در زحمت قرار مي گيرند آهسته بخواند و گرنه با صداي بلند بخواند.
6.  با نغمه و لحن خوش بخواند، چنانكه در بسياري از احاديث در اين باره تأكيد شده است.

آداب باطني:

1. عظمت و هيبت كلام پاك را در دل داشته باشد.
2. عظمت و كبريايي و رفعت شأن خداوند متعال را در دل تصور كند.
3. دل را از وساوس و خيالات دور نگه دارد.
4. در معاني آن تدبر و انديشه كند و با لذت و حلاوت بخواند.
5. آياتي را كه تلاوت مي كند دلش را تابع آنها قرار دهد. يعني اگر آيات رحمت را مي خواند دل را مالامال  از سرور و نشاط كند و اگر آيات عذاب را مي خواند، بر دل لرزه غالب شود.
6. گوشها را طوري متوجه كند كه گويا خداوند متعال سخن مي گويد و او گوش مي كند، خداوند متعال با لطف و كرم خويش به من و شما هما توفيق رعايت اين آداب تلاوت را عنايت كند.